Wanneer je als kind continu angstig bent voor de komende ruzies, je vertrouwen op een afschuwelijke manier wordt misbruikt, je het gevoel hebt in de steek gelaten te worden (ja, zelfs door God die de gebeden om hulp niet hoorde), dan kun je als bijvoorbeeld een 5 jarig kind zomaar ineens besluiten om het allemaal maar zelf te doen. Wat denk je, zal dat kind opgroeien tot een volwassene met voldoende basisingrediënten om zelf relaties aan te gaan? Zal ditzelfde kind als volwassene in staat zijn om de wereld met vertrouwen tegemoet te treden?
Ik denk van niet! Sterker nog, ik denk dat datzelfde kind zichzelf nog meer zal bekritiseren dan de familie al deed door bijvoorbeeld extreem perfectionistisch te zijn, continu geplaagd wordt met gedachtes als schuldgevoelens, neiging hebben om leegtes te vullen met overmatig eten, roken, alcoholgebruik, drugsgebruik, gokverslaving of een andere vorm van verslaving.
Ik denk zelfs dat dat kind een enorme onrust voelt, zich altijd ongewenst voelt, zich in gezelschap volkomen onbelangrijk voelt. Dat kind vindt een ander altijd mooier, interessanter, en belangrijker dan zichzelf. Mogelijk zal dat kind zichzelf volledig wegcijferen als een beroep op hem/haar wordt gedaan en geen nee durven te zeggen, terwijl dat kind wel nee zou willen zeggen. Dat kind zal zich dodelijk vermoeid voelen door alle hersenspinsels, die oneindig door lijken te gaan.
Als het op relaties aankomt, dan zal dat kind zichzelf hoogstwaarschijnlijk nooit volledig kunnen geven uit angst opnieuw in de steek gelaten of teleurgesteld te worden. Krijgt dat kind zelf kinderen dan is het te hopen dat hij/zij in staat zal zijn onvoorwaardelijke liefde te geven en zo de rode draad heeft weten te doorbreken. Hoe groot is de kans dat dit gaat lukken als je niet in staat bent om het kind in jezelf te koesteren en lief te hebben? En hoe leer je dat?
Waarschijnlijk heb je al veel geprobeerd: voor de spiegel staan en hardop te zeggen “ik hou van jou, je bent precies goed zoals je bent” of heb je al pogingen ondernomen om nee te zeggen als er weer eens een beroep op je wordt gedaan. Mogelijk heb je je spiritueel verder ontwikkeld, of cognitieve therapie gevolgd. Mogelijk ben je zelfs al in een hokje geplaatst als HSP’er of Borderliner of Nieuwetijdskind. Mogelijk heb je gekozen voor een andere vorm van (alternatieve) therapie of heb je je heil gezocht bij paranormale genezers of helderzienden. Mogelijk gebruik je medicatie om de scherpe kantjes van je kwelgeest (jezelf)
weg te nemen. Misschien is het je op één of andere manier gelukt om het kind in jezelf te omarmen en te knuffelen, maar vooral te helen. Gefeliciteerd als dat is gelukt!
Mogelijk ben je nu nog niet zover en ben je nog steeds zoekende. Bedenk wel, dat je trots mag zijn op wie je nu bent en dat je zover al bent gekomen. Bedenk dat jij met je in aanleg gevoelige karakter vele stormen al hebt weten te doorstaan. Stormen waar anderen nog niet een briesje van hebben mogen opvangen. Je bent sterker dan je denkt en je kunt meer aan dan menig ander. Ik wens jou een liefdevolle weg naar heling van het kind in jezelf, mijn lieve kind.
Voor jou, lief kind in mij: ik hou van mij van Harry Jekkers. De tekst kun je hier hier vinden.
Harry Jekkers - ik hou van mij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten